dinsdag 31 januari 2012

Escher

Vandaag een compliment met terugwerkende kracht. Want degene die ik een compliment wil geven is al lang dood: Maurits Cornelis Escher.
De hele wereld kent Escher's werk. In zijn tijd bestonden er nog nauwelijks computers, hij berekende alles zelf. Tot in de kleinste details. Alles klopt, zelfs als het onmogelijk is. 
Wat ik wel mis in zijn werk is gevoel, sfeer, het moment. Niet dat zijn werk kil is, maar veel warmte gaat er niet van uit. 
Terwijl ik een overzichtstentoonstelling van Escher bezocht, stond ik opeens voor een werk dat me raakte. Hier werd een sfeer neergezet die losstond van welke berekening dan ook. Daarom laat ik hem hier zien. 
Het is getiteld: Fluorescerende Zee. Als je op de afbeelding klikt zie je hem wat groter. Maar in het echt is hij natuurlijk het mooist! 









maandag 30 januari 2012

Schaatsen

Afgelopen weekend werd het WK sprint op de schaats verreden in Calgary.
Bij de vrouwen viel mij Christine Nesbitt op. In het interview voorafgaande aan haar eerste 1000 m kwam ze naar voren als iemand die over alles had nagedacht. Ze had gewerkt aan elk detail waarvan ze vermoedde dat het haar tijd kon verbeteren: haar lichaamshouding, haar kracht, de opbouw van haar race.
De wedstrijd zelf was de uitkomst van al haar voorbereidingen. Hij verliep vlekkeloos. Ze won en dat niet alleen, ze vestigde een nieuwe wereldrecord op deze afstand! Een juweel van een race!



Bericht achtergelaten op de site van Christine Nesbitt:
Congrats on your World Record!!! I am a Dutch woman who likes to watch skating. I think your first 1000 m race in Calgary was a glorious mixture of power, concentration, good preparation and, of course, speed. Very well done!


zondag 29 januari 2012

Fotografie

Bepaal je favoriete fotografie onderwerp.
In mijn geval: roest, staal en industrieel verval.
Open Google Earth.
Speur de omgeving af naar wat je zoekt.
Als je het gevonden hebt voer je de coördinaten van die plek in in je GPS.
Rij er naartoe.
En dan... vind je in negen van de tien gevallen hekken eromheen.
Hekken van bedrijven.
Dat moet van de verzekering.

Nu was dat hek gelukkig open.
En nog gelukkiger, de opzichter maakte geen bezwaar tegen het verzoek:
rondlopen om te fotograferen.

Hoera, wat een feest. Er ging weer een nieuwe wereld open.

Het compliment is voor Heinhuis metaalrecycling in Eibergen.






zaterdag 28 januari 2012

In, spin, de bocht gaat in...

Je neemt het op schoot en doet je ogen dicht.
Met je vingers voel je waar het begin is.
En dan begint het avontuur.
Beetje voor beetje bewandel je een pad dat slingert, terug lijkt te gaan, afbuigt en kronkelt.
Soms zijn de trajecten eindeloos lang, dan weer kort en bochtig.


Je hebt de neiging mee te willen kijken bij een vermeend obstakel.
Laat je vingers nou eens het werk doen, dat kunnen ze best. Alleen maar op gevoel!


En dan opeens, als je net denkt, dit duurt zo lang, ben je in het hart beland.
Wat gaaf! Wow, ik ben er!


De weg terug voelt net zo spannend. 
Het voelt als het mentaal uitwerken van een idee. Oké, het is een goed idee, maar hoe nu verder?
Je komt van alles tegen, tegelijkertijd is er niets te zien.
Dit avontuur vind je niet in een pretpark. Je hoeft er niet voor in de rij te staan, laat staan in een file op een hete zomerdag.


Sophia Konings heeft hem in opdracht gemaakt: een vingerlabyrint. En dat heeft ze erg goed gedaan.
Sophia, we zijn er nog altijd erg blij mee en het is een sieraad in huis, dus hierbij de complimenten voor je werk!



Meer over Labyrinten


vrijdag 27 januari 2012

Kattenkwaad


De treinreis van gisteren heb ik ook andersom gemaakt met een broer van mij.
We hadden plezier in de reis maar werden wel ongedurig van het lange zitten. Op de tussengelegen stations (en dat waren er toen meer dan nu op het traject Valence - Amsterdam) stonden we op om onze benen wat te strekken. Dan draaiden we de raampjes open en keken naar buiten. Waar waren we nu dan weer? Aha, Paris Gare du Nord. Gaaare du Noooord, deden we lekker overdreven tegen elkaar.
Als de trein zich dan weer in beweging zette deden we het volgende: we staken onze hoofden uit het raam en zwaaiden wild naar een denkbeeldig iemand, alsof we die persoon nu pas zagen en herkenden! Allo Jean-Claude! riepen we bijvoorbeeld en ja hoor, soms keek iemand onze kant uit. Was het echt een Jean-Claude? Mijn broer werd dan helemaal enthousiast, stak zijn arm uit het raam om te zwaaien naar die man en hij schreeuwde nog iets na. Jee, wat moesten wij lachen.

















Een complimentje aan het kattenkwaad!





donderdag 26 januari 2012

Treinpersoneel

Mijn vriendin en ik gingen naar Frankrijk. Met de trein, leuk!
In Roosendaal bleef de trein ongewoon lang stilstaan. We keken uit het raampje, maar zagen niets bijzonders.
Er werd ook niets omgeroepen. 
Wil jij nog een broodje? vroeg ik.
Nee dank je, zei de vriendin en keek op haar telefoon hoe laat het was.
Gelukkig, de trein kwam weer in beweging, want in Brussel-Zuid moesten we overstappen voor de TGV. Daar hadden we een uur voor. Tien minuten vertraging, dat was te doen.
Na een kwartier begon onze trein vaart te minderen. Stapvoets reden we verder. Wat nu weer?
Via een krakerig omroepsysteem kwamen we te weten dat er een andere trein voor ons reed en dat we niet harder konden. 
Zut alors!
We berekenden dat het wel eens heel krap zou kunnen worden, die overstap.
Daarom zochten we de conducteur op en legden onze situatie uit.
Hij overlegde het een en ander en kwam toen onze coupé in.
Dames, de machinist zal zó stoppen dat uw uitgang bij de trappen zal zijn. Daar spoedt u zich naar beneden, en als het goed is, zal de TGV op perron 6 klaarstaan.
Onze trein stopte op perron 23 en wij sprongen zowat de roltrappen af. Hollen hollen hollen, wat was die gang lang! De trolleykoffers slingerden en hopsten, wij trokken ze gewoon mee. 
Naar boven, naar boven!
Daar stond de TGV. Het leek alsof er stoom uit onze oren kwam. Daar stond een conducteur met portofoon op ons te wachten, hij wist ervan.
Snel, snel, stapt u hier maar in.
Jaaaaa, gered.
Met droge keel stonden we uit te hijgen in de trein. Dank je wel, treinpersoneel. Zonder jullie hadden we het niet gered.





dinsdag 24 januari 2012

maandag 23 januari 2012

Natuur

Naar gezichten kijk ik graag. Steeds verbaast het me hoeveel variaties er zijn. Terwijl de onderlinge verhoudingen tussen ogen, neus en mond wetmatig zijn, is geen enkel gezicht hetzelfde. 
Dat geldt voor meer zaken. Eén octaaf aan noten levert tienduizenden verschillende melodieën, zeven regenboogkleuren beslaan een volledig natuurlijk palet, en zelfs de meest complexe voorwerpen bestaan uit 'simpele' atomaire bouwstenen.

Sinds kort beschik ik over een een 'juicer', een apparaat om sappen te maken uit o.a. groenten en vruchten. Recepten voor deze sappen zijn volop te vinden, maar het is ook leuk en interessant om zelf  te experimenteren. En dat heb ik vandaag gedaan.


In de juicer gingen een komkommer, drie appels en een vingertje verse gember. Ik had geen idee hoe dat zou smaken. 
Ik zette het glas aan mijn mond, dronk ervan en liet de smaak in mijn mond rondgaan. Lekker!
Omdat ik wist wat er in het sapje zat, kon ik de drie elementen onderscheiden, maar eigenlijk was hier een nieuwe smaak geboren. Komapge-sap, mmmmm! 
Ook hier weer een nieuwe, kersverse variatie op bestaande smaken. 

Mijn compliment is voor de natuur die steeds weer weet te verassen.







zondag 22 januari 2012

Herinnering


Het compliment van vandaag is voor mensen die andere mensen een geweldige herinnering bezorgen

Dit is Gerard. Gerard draagt zijn leven met verve. 
Gerard heeft een ingewikkeld leven, doorspekt met psychiatrie, medicijnen en regelingen.
Hij is slim en als je niet héél goed luistert onverstaanbaar.
Meestal zegt hij niks. Hij houdt van een praatje en van muziek.

Als begeleidster mocht ik met Gerard kennismaken. We gingen met een groep naar Spanje voor een week. Toen we aankwamen op het vliegveld van Alicante, begon het te regenen, stond er geen chauffeur voor ons klaar (zoals was afgesproken) en moesten we bellen, wachten, nog eens bellen en proberen onszelf een beetje te vermaken.
Een aantal mensen uit de groep werd ongerust en ongedurig van dat lange wachten. En dat slechte weer, daar had ook niemand op gerekend. In Spanje, daar scheen toch altijd de zon?

De sfeer werd er niet beter op toen ook de volgende bus niet voor ons bleek te zijn en het water nog steeds met bakken uit de hemel viel. Landerig hingen we rond.

Opeens klonk daar een enorme basstem die begon te zingen.
Ik keek om. Daar zat Gerard op zijn rollator tussen minstens dertig koffers. Hij lachte naar de grijze, natte wereld om hem heen. Regendruppels rolden over zijn gezicht, maar zijn ogen flonkerden en hij zong uit volle borst: "I'm singing in the rain, I'm singing in the rain".  Iedereen keek op van zijn zorgen en begon te grijnzen. 

Even later kwam onze bus.


Dank je wel, lieve Gerard.





zaterdag 21 januari 2012

Krantenbezorger

Vanochtend werd ik vroeg wakker.
Buiten was het donker.
Ik slofte naar de wc.
In de gang zag ik de krant reeds liggen.
Ik raapte hem op en zag door het raam in de voordeur dat het rotweer was.
Regen, wind.


Dank je wel trouwe krantenbezorger, jij verdient het compliment dat nog onbestemd lag te wachten om te worden uitgedeeld.









vrijdag 20 januari 2012

Papierkunst


Van twee naar drie dimensies door middel van snijlijnen en een enkele vouwbeweging.
Over die snijlijnen is heel goed nagedacht. En het uitvouwen doet ze vast voorzichtig.

Ingrid Siliakus is een papierarchitect. 

Frêle wondertjes zijn haar bouwsels.


Zullen we precies zo doordacht van de derde naar de vierde dimensie kunnen gaan?






Beste Ingrid:

Gisteren naar de expo van jouw werk geweest op het terrein van de Erve Kots. Indrukwekkend wat je allemaal uit papier kunt halen! Ik vroeg me af... heb je wel eens door een klein foutje een kunstwerk in elkaar gefrommeld van nijd? Wat moet je voor dit soort werk geduldig en secuur zijn. Echt ongelooflijk. Mijn complimenten!



Beste Carien,
Dank je voor je bezoek aan Erve Kots en je reactie/complimenten. Ik moet lachen om je vraag, want ik heb inderdaad uit frustratie wel eens een werk nijdig in elkaar gefrommeld en door de kamer gesmeten:-) Maar dat is lang geleden hoor. Het vouwen van werk - als je er inderdaad de tijd voor neemt - kan erg ontspannend zijn. 

Met groet,
Ingrid



donderdag 19 januari 2012

Absurdisme (3)



Thuis oefenen zodat je op zijn minst onbekommerd drie minuten kunt lebberen?
Eén oog open houden op de klok?
Wat een waanzinnig bord. Leve het absurde. Leve de romantiek in Nederland.
Time flies when you're having fun...



woensdag 18 januari 2012

18 januari


Vandaag ben ik jarig.
Opeens, lijkt het wel, blijk ik al 52 jaar op deez' aardkloot rond te wandelen!
Het is gek, maar ik ben er gewoon een beetje verbaasd over.
52 jaar. Als je je voorstelt dat je 52 jaar gevangenisstraf zou krijgen, dan heb je precies een beeld van hoe lang dát wel niet duurt. Elke minuut van je leven kon je overdoen, 52 jaar lang. Best een tijd.
Dat is de menselijke maat.

In het licht der eeuwigheid is 52 jaar nog niet eens 1 ogenblik. 
Een speldenprikje licht dat even aan- en uitfloept. 





Ja vooruit, vandaag is het compliment pour moi-même. Uiteindelijk was ik het toch maar die haar vinger opstak toen de rollen verdeeld werden.


P.S. Ik hoorde net op radio Gelderland dat in Renkum een meneer 105 is geworden vandaag. Dat belooft wat!


dinsdag 17 januari 2012

Absurdisme (2)



Het geluk is overal te vinden.
Zoals op deze foto. Ik maakte hem terwijl ik stond te huilen van het lachen. Nog een wonder dat ie gelukt is.
Buiten beeld stond een aankondigingsbord:
"Komt dat zien! Richard Hekkert! De Nederlandse René Froger." 





maandag 16 januari 2012

Absurdisme (1)

Als je een beetje oplet kun je veel absurde dingen waarnemen.
Vandaag zag ik een fietsenstalling met een bordje erbij: max 1/2 uur. 
Welke agent Vondelaar zou hier betaald worden om vanuit een klein hoekje deze overvolle stalling in de gaten te houden? Een stopwatch in de hand?


















Ik heb het bordje veranderd in Photoshop.
Hoe zou het effect zijn op mensen wanneer zij zoiets zouden lezen?




Het compliment van vandaag gaat naar absurdisme. 
Zonder dat worden je hersens maar lui.




zondag 15 januari 2012

Beeld


Regelmatig kijk ik naar dit beeld.
Soms moet ik lachen, want ik vind dat het humor heeft.



Een adres van de maakster, Hanneke Slort, kan ik nergens vinden. Dan maar zo.
Hanneke, mijn complimenten voor je werk. 
Ik heb dit beeld nu zeker al een jaar of vijftien in huis en het verveelt nooit. 






zaterdag 14 januari 2012

PostSecret



Op PostSecret kun je een zelfgemaakte kaart posten. Op die kaart schrijf je een geheim dat je aan de wereld prijs wilt geven. Anoniem. 
PostSecret kwam ook als app uit. Kon je hetzelfde doen, maar dan via je mobiele telefoon.
Onlangs is deze applicatie op verzoek van de autoriteiten (wie?) uit de App Store gehaald, wegens de storende inhoud van de 'secrets'. Ik hoop dat ie weer terugkomt. Geheimen delen is spannend en het kan enorm opluchten te lezen dat je niet de enige bent.
Mijn compliment gaat naar iedereen die een bekentenis heeft gedaan.


Overigens bekeek ik een keer een buitenlandse site over de PostSecret app, ik geloof dat het een Indiase site was. Google vertaling maakte er dit van. De vertaling geeft een nieuwe lading aan het begrip 'geheim'. Schitterend, hier komt ie:



PostSecret: Het geheim is om de wereld te vertellen (Oh my).

Geloven meer. Ik heb een aantal persoonlijke geheimen te zwijgen, is het niet verder vertellen, ook al maakt me slecht voelen. Maar op hetzelfde moment Ik voel me alsof ik brak het uit voor vrede, maar angst voor andere mensen zullen weten PostSecret is een project geboren uit het idee dat mensen kunnen je eigen wereld te vertellen door de wereld. weet niet eens wie hij is. En het meest recent heeft ontwikkeld, een iPhone-applicatie die al is de PostSecret is niet veel van alles. Dat laat u alle foto's die u wilt nemen. Dan kunt u schrijf uw geheimen op een foto (met Engels) van het Facultatief Tag uw plaats.(De slogan uit angst dat de buurt zou hebben gekend. Provinciaal niveau, zij kunnen het label), dan is uw geheime foto en tekst zal worden toegezonden aan het internet met succes. Nu als Eh, ik vrees dat veel mensen heb je iemand die weet. PostSecret, dat is precies dit dat in elk opzicht. Ik zal niet gered worden en wie is de persoon die de boodschap en dan. Naast dat we kunnen lezen de geheimen van anderen in de Stream, dan kunnen we ook kunnen kiezen om te reageren of druk op de favoriete, ook (natuurlijk, dat het een Annonymus ook) het geheel genomen, PostSecret is een applicatie te delen beelden. / geheim ongebruikelijk zijn in Esiihneai. Het wordt echter beschouwd als unique selling points hebben en een deel van het gedrag sommige mensen hebben ontmoet. Dus als iemand een geheim heeft of de wereld te vertellen wil ik de geheimen van anderen te lezen om te zeggen dat PostSecret is een applicatie die je zullen proberen om mijn iTunes Link te spelen: PostSecret ($ 1,99).




vrijdag 13 januari 2012

Compliment aan het adres van de Tijd


Ouderdom staat in onze maatschappij niet in hoog aanzien.
Jong en nieuw, dat heeft de voorkeur. Oud is afgeschreven en dus economisch oninteressant. Zolang geld onze wereld regeert blijft dat zo. 
En het is waar. Groene blaadjes zijn verlokkelijk. Sappig en fris. Daarom is de lente zo uitnodigend. De natuur nodigt ons uit om feest te komen vieren.
Maar kijk eens naar deze foto. Dit blad was aan het begin van zijn leven ook groen en onbeschreven. Nu pas, in zijn laatste fase, zie je wat het allemaal heeft meegemaakt. Droogte, wind, regen. De liedjes van vogels staan in zijn nerven gekerfd. Avondrood en zonnegloren. De schoonheid van verval.





donderdag 12 januari 2012

Daadkracht

Ik noem haar Leonora. Het is een knappe vrouw met bruine ogen die kunnen smeulen als kooltjes in het vuur. Ze vertelde me dat ze een probleem had. Ze blowde wel eens en durfde dat niet aan haar man te vertellen. 's Avonds ging ze uit en deed het stiekem. Het lukte haar maar niet om er van af te blijven.
Nu is er een nieuw jaar aangebroken en daar horen soms goede voornemens bij. 
Op een dag belde ze me op.
"Ik ben er mee gestopt".
"Dat meen je niet, wat goed!" zei ik.
Leonora beschreef een avond ergens buiten. Ze had zittend aan een watertje haar laatste blowtje gerookt en vond dat het nu afgelopen moest zijn. Daarom gooide ze haar geheime verpakking met inhoud in het water. En dat was dat!
Vandaag ben ik naar dat water gewandeld, want ik ken die plek. En dit is wat ik zag:


Ik vond het een prachtig beeld, vol van vergankelijkheid en maakte er een foto van.
Lieve Leonora, mijn complimenten voor je daadkracht!





woensdag 11 januari 2012

De verbeelding

Quint Buchholz is een kunstenaar.
Zijn werk raakt me omdat daarin de verbeelding aan de macht is.
Hier een paar voorbeelden plus een link naar zijn website. De moeite waard!







Dear mr. Buchholz,

Although we are neighbours, my German is so poor that I have to write in English. I think your work is great, dramatic, funny and powerful.
I wish you all the best,


Dear Carien van Hest,

I'm absolutely sure my Dutch is a good deal worse than your German. Thank you so much, dear neighbour! This is really kind and great and generous to send me these few words, so strong and encouraging. I will take them with me into this young new year.

Thank you again and all the best and good luck for you

Quint Buchholz




dinsdag 10 januari 2012

Muziek




Muziek is een taal die iedereen verstaat.
Ik hoorde een oud nummer van Peter Koelewijn en het kwam mij voor als een Nederlandse equivalent van MacArthur Park van Jimmy Webb. 
Beide kun je lekker meezingen... 

Hieronder een live uitvoering:


KL 204 (als ik God was)

De snelweg Utrecht-Amsterdam rijd ik op bij vinkeveen
Niet meer dan één Caballero verder de afslag Schiphol-Amstelveen
Ik neem de bocht daarna te scherp
Er valt wat as op je rok en je kijkt naar mij
Ik zet de radio zacht, maar ik weet niets meer
Van alles wat ik net nog in mezelf zei

Denk jij dit moment hetzelfde?
Maar om terug te gaan gingen wij te ver
Je geeft me vuur voor een nieuwe Caballero
En in de verte stijgt een jet van Martinair
Oh, wat hou ik van jou, denk ik in de hal
De hele wereld is daar waar wij tussen staan
En een stem zegt: willen alle passagiers
Voor de KL 204 naar de uitgang gaan

Refr.:
Als ik God was
En die zilveren vogel vloog voorbij
Samen met jou ver weg van mij
Als ik God was, als ik God was
Dan plukte mijn hand ´m uit de lucht
En ik bracht jou weer bij mij terug
Als ik God was, oh
Maar tien kilometer hoog in je vliegmachine
Kun je mij al zou je willen niet eens meer zien

Je zegt nog zacht: ik schrijf je wel als alles wat bezonken is
Ik knik alleen oké, maar weet dat ik je nu al veel te erg mis
Dan ga je door de pascontrole
Je kijkt nog even om en je zwaait naar mij
Ik glimlach, maar iets sterft in mij
Want ik weet ook, nou is het echt voorbij

Ik staar uit het raam van het restaurant
En zie Schiphol in de nacht
Op een landingsbaan knippert ver een licht
Daar wordt een El Al binnengebracht
De koffie is heet en bitter
Een stewardess lacht en dan klinkt hol:
De laatste oproep voor de passagiers
Van de KL 204, oh ik haat Schiphol:

Refr.

De snelweg Utrecht-Amsterdam rijd ik af bij Vinkeveen
Er zijn een stuk of drie clubs in Hilversum
En daar ga ik dan maar heen



Beste Peter Koelewijn,

Van de week hoorde ik weer eens het nummer KL 204 en wat is het
toch een wereldsong. Dus even mijn complimenten hier achterlaten!



Hallo Carien,

We hebben je mail doorgestuurd naar Peter Koelewijn.
Hij heeft ons gevraagd je te bedanken voor je mooie woorden.

Groeten.

Coolwine Music




maandag 9 januari 2012

Eenvoud (1)


Leve de vrije economie. Melkschuimers heb je in soorten en maten, ontworpen door designers, voorzien van een gebruiksaanwijzing. Met namen als Lattemento, Fabrosk of Milk-o-Matic. Na de koffie mag je ze schoonmaken, wat soms nog een best karweitje is.

Leve de eenvoud. € 2,95




zondag 8 januari 2012

Herman Finkers



Gisteren zag ik de laatste show van Herman Finkers, 'Na de Pauze'.

Daar zag ik iemand staan die ik nog niet eerder kende.
Een man die completer werd na zijn ziekte dan daarvoor.

Iemand op wie je trots kunt zijn.
Hieronder een van zijn mooie liedjes.

Haar linkerborst is groter (ik heb haar liever dan geluk)

Herman, mijn complimenten. Lang na jouw voorstelling bleef het licht nog hangen...




zaterdag 7 januari 2012

Coaching

Scheurkalenders heb je in overvloed. Meestal hangen ze op de wc, want daar kom je dagelijks.
Ik kreeg van iemand zo'n kalender, het ging over coaching. 
Coaching, dacht ik, valt daar iedere dag iets over te melden?
Via een code in de kalender kon je de teksten ook per mail ontvangen. Ik bezoek mijn mailbox veel vaker dan het toilet, dus dat leek me een goed idee.
En ik moet zeggen, het was een leuke kalender. 
Het viel me op dat er veel zinvolle gezichtspunten in stonden. En nog goed geschreven ook. Helder en bondig. Geen woord teveel. De schrijfsters hadden hun werk goed gedaan.
Op de website van de uitgever kon je een klacht achterlaten, maar geen compliment. Wat grappig. We klagen kennelijk meer dan dat we prijzen. 


Hieronder een voorbeeld:


header
19
AUGUSTUS
Verbeelding is belangrijker dan kennis 
Brainstormen kan helpen om creatieve oplossingen te verzinnen door een stevige frisse wind door het brein te laten waaien.
Een paar manieren om brainstormen nog effectiever te maken:
Prik een woord
Prik zomaar een woord uit een woordenboek of een willekeurige woordenlijst. Zo' n willekeurig woord dwingt je om buiten de vertrouwde kaders naar oplossingen te zoeken, wat tot originele ideeën kan leiden.
Draai het om
In een bedrijf waar veel mensen RSI hadden, werd aan een groep medewerkers de volgende vraag voorgelegd: `Hoe krijgen zo veel mogelijk collega's zo snel mogelijk RSI ?' Er werd druk gebrainstormd: voortaan alleen nog maar overleg via e-mail, rondlopen is verboden, een bonus voor degene die het snelst kan typen. Negatief denken blijkt soms makkelijker dan positief denken. Bovendien zorgt het voor humor, wat stimulerend kan zijn. De ontstane ideeën worden vervolgens gespiegeld. Een oplossing als `meer eentonig werk doen' wordt dus 'meer afwisselend werk'. De lijst met ideeën die tijdens de sessie werd opgesteld was volgens een RSI-deskundige voor 90% compleet.
Denk groot
Op de school van je kinderen wordt een bazaar georganiseerd en jij helpt mee. Met een aantal ouders ga je bedenken hoe je daar zo veel mogelijk mensen naartoe kunt lokken. Gebruik de overdrijfmethode en vraag je af: Waarom alleen de ouders uitnodigen? Waarom niet de hele stad? Waarom bellen we de krant niet? Kunnen we een beroemdheid uitnodigen? Denk groot!




Bericht: 
Ik heb geen klacht, maar een compliment
Ik lees vaak via de mail jullie coachingskalender. Vind het vaak waardevolle, goedgeschreven teksten, waarvoor dank!

Reactie: 
Geachte mevrouw van Hest,

Hartelijk dank voor uw reactie.
Erg leuk om te horen!

Ik zal uw reactie ook doorsturen aan de auteurs van de kalender.





vrijdag 6 januari 2012

Wordfeud

Ja, ik doe er ook fanatiek aan mee. Aan Wordfeud, oftewel scrabble op je smartphone.
Gemiddeld win ik zeven van de tien potjes. 
Soms speel ik tegen mensen die er ook goed in zijn. 
De één laat je alle hoeken van het speelveld zien met mooie vondsten, de ander is een briljante vakkenvuller. 
Een aantal heb ik toegevoegd aan het lijstje met 'friends', gewaardeerde opponenten.


Ik vind het niet erg om te verliezen, over het algemeen.
Vandaag speelde ik weer eens tegen iemand die ik Sjonnie zal noemen. Ik stond steeds zo'n twintig, dertig punten voor en de letters raakten bijna op. Er waren nog zo'n elf letters over en de Q, de gevreesde letter, goed voor tien punten, maar lastig te spelen in een overvol veld, was nog niet voorbijgekomen.
Tegen het einde ging Sjonnie 'swappen'. Dit betekent dat je letters van je digitale plankje omruilt in de hoop dat je er iets beters voor terugkrijgt.
In de beurt erna kreeg ik die Q. 
"Heb jij de Q geswapt?", typte ik, want je kunt tijdens het spel met elkaar communiceren.
"Ach, heb jij 'm? ;-))" kreeg ik terug.
Wat vals, dacht ik.
Tot mijn grote vreugde kon ik de Q toch nog kwijt en won ik. Lekker puh, dacht ik.


Een van de meest geduchte tegenspelers is Y. 
Hij kan zeer slecht tegen zijn verlies, maar hij haalt geen trucjes uit, zoals Sjonnie.
Vanavond nodigde hij me uit om een potje te spelen, want sinds het nieuwe jaar stond het 2-1 voor mij en daar moest hoognodig verandering in komen.
Al snel in het spel kon ik tijdens een beurt al mijn letters kwijt. Dat levert je vijftig extra punten op. De voorsprong was meteen erg groot en hij berichtte mij:
"Nou, leef je maar uit. Ik zal de beker helemaal leegdrinken. Chagrijnig, grrr."
Toch kwam Y nog aardig terug, maar uiteindelijk won ik met 445 tegen 412 punten.
"Gefeliciteerd dan maar" schreef hij, met een emoticon erbij van een vertwijfeld gezichtje.
"Dank je wel, sportief!" schreef ik terug.
En dat vond ik ook echt. Iemand die een overwinnaar de hand kan schudden, lijdt in wezen geen verlies.


Het compliment van vandaag is voor sportiviteit in het algemeen en voor Y in het bijzonder.






donderdag 5 januari 2012

What's in a name?

Vandaag moest ik een paar boodschappen doen. De spullen zette ik op de lopende band van de supermarktkassa.
"Goedemorgen" zei de caissière. Ze keek mij aan en glimlachte.
Ik keek haar aan, terwijl ik haar eveneens een goedemorgen wenste en las toen haar naamplaatje.
"Wat heb je een mooie naam." 
"O, dank je wel!" zei ze.
Ze heette ook Carien.



woensdag 4 januari 2012

Een geluk bij een ongeluk




Nog even over auto's.
Laatst reed er iemand achter mij. Nogal dicht achter mij.
Ik wilde wat afstand nemen, dus ik versnelde wat. In de spiegel zag ik dat dat niet hielp. De bestuurder achter mij was een jonge vent. Veel jonge mannen rijden graag hard. En een vrouw in een snelle auto, dat is een stimulans om er een tandje bij te zetten.
Misschien had ik even moeten remmen, of de achtervolger via een korte stop voor moeten laten gaan. Maar dat deed ik niet. 
De weg was nat en voor de afslag naar de snelweg remde ik te laat.
De auto slipte, maakte een enorme pirouette en daar stond ik dan, schuin in de berm. 
De jongeman stopte ook en probeerde mijn auto terug de weg op te krijgen, want ik trilde van schrik. Het lukte hem niet.
Ik bedankte hem, zei dat hij maar door moest rijden en dat ik de ANWB zou bellen.

De volgende wagen die de afslag opreed, stopte. Een echtpaar stapte uit, de man hield een paraplu boven mijn hoofd zodat ik en mijn papieren tijdens het bellen niet nat werden. Zijn vrouw gaf me een flesje water.
Toen zij weggingen kreeg kreeg ik van iemand anders een paraplu, die ik mocht houden. 

In de anderhalf uur uur die ik door moest brengen voor de sleepdienst kwam, stopten diverse mensen en een paar lieten mij mijn verhaal doen. Menigeen reed langzaam en keek vragend hoe het met mij was. Dan stak ik mijn duim maar omhoog.

Door al die vriendelijkheid kwam ik tot rust.

Voor alle vriendelijke en bezorgde mensen op en langs de weg is dit compliment. Bedankt voor jullie bezorgdheid en steun.


dinsdag 3 januari 2012

Wir leben Autos.


Het hele reclamefilmpje laat me koud.
Ik herinner het me nooit, maar het gaat over Opel. Over een auto.
Een merk.

Maar aan het eind doe ik mijn ogen dicht en ik hoor een ontzettend geile mannenstem zeggen:
"Opel.
Wir leben Autos."

Mijn compliment gaat naar degene die deze leus heeft bedacht, degene die deze stem uitgekozen heeft en natuurlijk naar de spreker zelf. 

De klantenservice van General Motors, het moederconcern, was verheugd en gaat mijn compliment doorgeven aan de desbetreffende afdeling.





maandag 2 januari 2012

Compliment voor een kunstenaar




Mijn tweede compliment van dit jaar gaat naar Daniël Lohues.
Wat het die toch'm mooie dingen schrev'n!
Ik klets maar wat in een taaltje hoor, maar soms vind ik dialect toch zo heerlijk om naar te luisteren.
Lange tijd woonde ik in Utrecht en daar kunnen ze er ook wat van. Als ik daar ben kan ik een aardig woordje meepraten, vooral als ik Anton Geesink voor me zie.
Nu woon ik in de Achterhoek. Dat accent krijg ik maar niet te pakken. Maar leuk vind ik het wel. 
Daniel Lohues komt uit Erica, Drente. Daar spreken ze ook heel mooi.

En in dat dialect heeft hij een liedje geschreven. Een vrolijk lied. 
Op vakantiereizen met de auto kwam het op cd menigmaal voorbij. En dan fietsten we, zij het op vier wielen, met hem mee, de vrijheid tegemoet.

Laatst, op een zaterdagmorgen draaide mijn man Op Fietse weer eens. 
We keken elkaar over de laptops aan en zongen luidkeels mee. 
We raakten gewoonweg ontroerd door de muziek, de beelden die het opriep. Daar reed Daniël, zijn haren in de wind.

Luister maar lekker en maak je niet druk over de tekst als je meezingen wilt. Het refrein ken je gauw genoeg! Daarna vertel ik nog iets leuks.


Ik trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad tussen Slien en Erm 
En as ik dalijk even in Diphoorn ben dan fiets ik deur 
Langs Emerzand gao'k op Veenoord an 
Neij Amsterdam en dan langs 't Dommersknaal 
En as ik dalijk dan de kassen zie dan fiets ik deur 
Want ik wul aal wieder, ik wul alles zien 
De leste mooie dag van 't jaor misschien 
Alhoewel 't met de winterdag ok donders mooi kan wezen 
Ik wul aal wieder deur naor Weiteveen 
Want achter op 't veld daor mag 'k graag wezen 
A'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzolf 

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Hen de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen 
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo 

Ik trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad langs de Duutse grens 
Ik denk da'k dalijk even kieken gao in 't buutenland 
De gruppe over, op naor Schoningsdorf, ik stao even te kieken bij'n iemenkorf 
En ik stao hier even te denken wat za'k nou doen, links of recht deur 
Want ik wul aal wieder nog naor Hebelermeer 
'n Kaorte he'k nie neudig want ik ken 't hier 
Want a'k daor dalijk over 'n slootie gaoi dan ben'k weer terug in Nederland 
Ik wul aal wieder nog naor Barger-Compas, naar Klazienaveen-Noord en 't Oostersebos

A'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzolf 

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Hen de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen 
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo 

Ik gao nou over Barger-Oosterveld over 't schoelpattie kort daor bij de Honeywell 
En dan recht deur tot de brugge van Oranjedorp 
'n Stukkie Bladderswieke en dan de Herendiek en a'k pastoorse bos en de toren zien 
Dan fiets ik deur want 't weijt nie slim, 't giet vandaag vanzolf 

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Hen de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen 
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo 

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Hen de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen 
Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage 
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo

Artist: Skik
Album: Niks Is Zoas T Lek


Ik heb op diezelfde ochtend het volgende naar Daniël Lohues gemaild:

Geachte heer Lohues,

We hebben net het nummer Op Fietse weer eens keihard aanstaan en mijn man en ik zingen met tranen in ons ogen mee. 
Dank je wel dat je dat nummer in de wereld hebt gebracht!

En wat denk je? We kregen nog die dag een berichtje terug:

Ha! Heerlijk om zo'n mail te krijgen! Dank daar voor!
Geniet maar mooi van muziek, er is zo veel mooie muziek!

Goedgaon,

Daniël